Ik schrijf met liefde

Het was op klaarlichte dag, geen vuiltje aan de lucht. En toch voelde het als een blikseminslag toen er een autootje van de plaatselijke begrafenisondernemer voorbijgereden kwam. Ik werd ‘struck by lightning’, zo voelde het. Een lichtflits dwars door m’n donder heen. Ineens wist ik iets heel zeker: ik móet de uitvaartwereld in. Een helder weten.

Ietwat verdwaasd van deze ervaring belandde ik in de Barista om te schrijven, toen ik mijn bestie appte (of belde, dat weet ik niet meer zeker) met de tekst: ik móet de uitvaartwereld in. Waarop ze antwoordde: “Nee, ík moet de uitvaartwereld in.” En zo geschiedde. Talitha ging eerst, met afscheidsfotografie en daarna ook als uitvaartondernemer. En ik braaf erachteraan, met mijn teksten. Of laat ik het iets mooier formuleren: met mijn schrijfkunsten om liefde die gevoeld wordt voor de dierbare of overledene onder woorden te brengen.

Dit alles heeft een historie. Een lange. Een indrukwekkende…

In ons vijftiende en zestiende levensjaar stonden Ta en ik namelijk het kamertje van ons overleden vriendinnetje te vegen en te dweilen. We hielden het kamertje bij, maakte grapjes, rookten als ketters. Onze vriendin Joy: knap, slim, sportief, stoer, het meisje waar iedereen verliefd op was, was dood. Ze was overleden door een auto-ongeluk en ze was veertien jaar geworden. Een gebeurtenis die een enorme golf aan ongeloof, verdriet en verbijstering teweegbracht bij de gehele gemeenschap. Bij de familie, buren, het hele dorp en daarbuiten, bij alle hockeymeisjes en -jongens, op school, bij iedereen.

Én het was een gebeurtenis die Ta en mij voor altijd aan elkaar verbond.

Nu, zo’n beetje het dubbele in leeftijd verder, heb ik mijn start gemaakt in de uitvaartwereld. Ik ben begonnen met de vele speeches voor uitvaartondernemer en levenskunstenaar Iede Hoorn, zodat hij die woorden kan uitspreken als cadeau aan de nabestaanden. Maar ik schrijf ook speeches voor nabestaanden om hun liefde voor de overledene te kunnen uiten. Speeches om je liefde uit te kunnen spreken. Want, zo kijk ik terug op mijn tijd toen Joy overleed, ik heb toen iemand nodig gehad om mijn liefde uit te kunnen spreken.

Ik heb toen niet gesproken. Daar, die dag op haar uitvaart. Ik denk dat ik daarmee een deel van mijn eigen rouw heb ontkent, m’n plek als rouwende niet ingenomen. Terwijl het verdriet er wel was. De liefde nog veel meer.

“Een golf van verdriet, kan niet bestaan zonder een zee van liefde”

Ik wil nu de persoon zijn die dat meisje van 15 jaar zo nodig had. Ik had haar willen zien voor wie ze was. Haar aan de hand willen nemen en er samen achter willen komen waar ze behoefte aan had. Haar willen vragen wat Joy voor haar betekend heeft. Een gesprek willen voeren. En samen tot een tekst kunnen komen, die ze hardop zou hebben voorgedragen. Het zou haar veel kracht hebben gegeven. 

Het zou haar een positieve ervaring hebben gegeven op die zo verdrietige dag van het afscheid.

Het is niet zo dat ik het verleden zou willen veranderen. Alles gebeurt met een reden en zonder die gebeurtenis zou ik niet zijn wie ik nu ben. Niet doen wat ik doe. Niet gaan met wie ik nu ga. Ik draag dit alles met me mee gedurende mijn leven en daar ben ik dankbaar voor. Dankbaar dat ik dit mag omzetten in kracht en deze kracht nu mag doorgeven aan hen die grootse verliezen doormaken.

♥

Liefs,
Emma